Αντίθετα όμοια και τούμπαλιν

Υπάρχει ακόμα αγάπη?
Υπάρχει ακόμα ελπίδα?
Τον τελευταίο καιρό ακούω και βλέπω μόνο άσχημα πράγματα.Που με γεμίζουν απέραντη θλίψη.Τα όνειρα μου είναι γεμάτα μαύρο χρώμα και πόνο.Για να ακριβολογώ δεν μιλάμε πλέον για όνειρα γιατί το όνειρα είναι κάτι όμορφο.Αλλά είναι η πραγματικότητα που την ζω πρωί-βράδυ.Τα πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου.Ζωντανή εφιάλτες χωρίς τέλος.Ξυπνάω την μέρα και προσπαθώ να χαμογελάω.Πέφτω για ύπνο και φοβάμαι το ξημέρωμα.Φοβάμαι πολύ.Χαμογελάω και νιώθω τύψεις.Η μεγαλύτερη κατάρα τελικά είναι να νιώθεις τύψεις για το πιο όμορφο,φυσιολογικό και μοναδικό πράγμα στον κόσμο, το χαμόγελο.
Βγαίνω έξω για να πάω στο μίνι μάρκετ να πάρω πατάτες να μαγειρέψω,περνάω μπροστά από το σπίτι μιας παλιάς μου γλυκύτατης μαθήτριας από την πρακτική μου στον παιδικό σταθμό.Που όσες φορές περνάω τα αδερφάκια της,τα ξαδερφάκια της οι μικροί της φίλοι φωνάζουν...Η κυρία σου..η κυρία σου..Αχ πόσο φτερουγίζει η καρδία μου...Με βλέπει και κατεβαίνει τις σκάλες γρήγορα για να έρθει κοντά μου.Έρχεται και κάνουμε μια υπέροχη αγκαλιά.Την παίρνω αγκαλιά την σηκώνω στον αέρα και την φιλάω στο γλυκό μαγουλάκι της.Ναι.Αυτό είναι μια μοναδική στιγμή μέσα στην μέρα μου.Στην ζωή μου.Η πιο γλυκιά ανάμνηση που μπορώ να έχω.Αυτό είναι αγάπη πραγματική,μοναδική και ανιδιοτελής.Τόσο αυθόρμητη.Κρύβει το παιδί μέσα της.
Φτάνω στο μίνι μάρκετ,από μακριά βλέπω μια δασκάλα μου με χαιρετάει και την χαιρετάω,τη όμορφο πράγμα η αγάπη μεταξύ δασκάλων και μαθητών..
Σταματάω για λίγο,και το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό..κλείνω τα μάτια,χαμογελάω και νιώθω το αεράκι πάνω μου.
Στον γυρισμό για το σπίτι,σταματάω σε έναν κήπο,για να μυρίσω ένα ευωδιαστό τριαντάφυλλο.Και αυτό είναι μια όμορφη στιγμή.Κάτι τόσο μοναδικό.Που αύριο μπορεί καεί μέσα σε μια στιγμή.Κάτι τόσο δεδομένο και αρκετά απαρατήρητο..Θεέ μου πόσο μοναδικό είναι τελικά..Σκέφτομαι όλα αυτά που κάηκαν..Που τα θεωρούσαμε δεδομένα και ασήμαντα,πλέον δεν υπάρχουν,δεν μας βαραίνουν άλλο..Δεν θα μπορέσουμε να ξανά μυρίσουμε ένα όμορφο τριαντάφυλλο..Δεν θα μπορέσουμε να ξανά χαρούμε την σκιά ενός γέρικου και γεμάτου αναμνήσεις δέντρου...Κάτω από εκεί που δόθηκαν τα πρώτα νεανικά και ατσούμπαλα φιλιά...κάτω από εκεί που φιλίες άρχισαν...κάτω από εκεί που ξαπόστεναν παππούδες και γιαγιάδες..μανούλες με τα παιδάκια τους..ζωάκια...Κάτω από εκεί που οργάνωναν τις ομάδες για το κρυφτό τα πιτσιρίκια..Κάτω από εκεί που έγιναν οι πιo μεγάλες εξομολογήσεις αιώνιας αγάπης.
Δείτε αντιθέσεις.Που σε καιρό αναισθησίας δεν μας περνούσαν από το μυαλό και τώρα πόσο όμοιες και ταυτόχρονο αντίθετες είναι.
Μια αιωνιότητα στο χάος είμαστε.
Ένας αγώνας για μερικές στιγμές χαράς,αγάπης,μέσα στο άπειρο.
Μια ζωή γεμάτη πόνο με ελάχιστες στιγμές "ζωής".
Πώς να περιγράψεις τόσα συναισθήματα...?!..
Όλα έρχονται και παρέρχονται 

Δώσε την δυνατότητα στο παιδί σου να επιλέξει αυτό που του αρέσει πραγματικά.

Σεπτέμβρης έρχεται και αρχίζουν να πέφτουν σαν βροχή οι διαφημίσεις για φροντιστήρια και έξω σχολικές δραστηριότητες.Παιδάκια που φέτος θα πάνε παιδικό σταθμό και θα αρχίσει η δύσκολη περίοδος της προσαρμογής.Παιδιά δημοτικού που πρέπει σώνει και ντε να ξέρουν αγγλικά.Ακόμα και δεύτερη γλώσσα.*Μεγάλη υπερβολή*.Παιδιά γυμνασίου που πλέον μπαίνουν στην εφηβεία και οι ορμόνες χτυπάνε κόκκινο με γονείς να έχουν απαίτηση για Αριστεία,απουσιολόγια,και σημαίες επειδή το παιδί τους έβγαζε 10 στο δημοτικό έτσι πρέπει να πορευτεί.Έτσι είναι ο καλός ο μαθητής και έτσι θα δείξει πόσο καλό παιδί είναι.Αλλιώς άμα βγάζει 15..ή και πιο λίγο..Πάει χάλασε το παιδί,και δεν ήταν έτσι και οι κακίες παρέες.Μα γιατί δεν μπορείτε,αγαπημένοι μας γονείς να καταλάβετε ότι το γυμνάσιο είναι τεράστια αλλαγή.Δεν έχει καμία σχέση με τα 6 χρόνια του δημοτικού.Καταρχάς μιλάμε για διαφορετικό σχολείο.Σκεφτείτε πόσα παιδιά μένουν σε χωριό.Στα χωριά συνήθως άντε μέχρι ένα δημοτικό να έχει.Πλέον πρέπει να ξυπνάει πολύ νωρίς,να φεύγει εκτός περιοχής, να πρέπει να προλάβει αστικά,λεωφορεία.Θα πρέπει μόνο του,γιατί μόνο του είναι στο σχολείο, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.Μπορεί να μην έχει κανέναν από τους παλιούς του συμμαθητές.Για μέρες θα νιώθει μοναξιά.Νέοι καθηγητές 14..15 μαθήματα..ώρα και απουσία..τεστ..διαγωνίσματα..εξετάσεις..Τα βλέπετε λίγα? Όχι φυσικά.Και μην ξεχνάτε ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται και τον ανάλογο χρόνο για να προσαρμοστεί.
Λύκειο,εδώ έχουμε από την πρώτη λυκείου κιόλας γονείς αυστηρούς.Ξεκινάνε τα παιδιά τους φροντιστήρια για τις πανελλήνιες τις 3ης Λυκείου.Στην πρώτη επικρατή μια παράνοια.Υπάρχουν παιδιά που κάνουν σχεδόν σε όλα τα μαθήματα φροντιστήρια.Ξεχνάνε πλέον καλοκαίρια.Δευτέρα λυκείου..γενικό ή ΕΠΑΛ? Και άλλα φροντιστήρια.Τρίτη λυκείου σπίτι..σχολείο..φροντιστήρια.
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά.Υπάρχουν και τα παιδικά ανεκπλήρωτα όνειρα των γονιών.Μπαλέτα,διάφορα αθλήματα και μετάλλια,μεγάλες μουσικές σκηνές που δεν πατήθηκαν ποτέ.Και βλέπεις παιδιά να κάνουν τουλάχιστον 4 διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα και να μην τους φτάνει ένα 24ώρο.
Και όταν το πει ότι δεν του αρέσει αυτό που κάνει και θέλει κάτι άλλο αρχίζουν τα κλασικά λόγια..δεν ξέρεις τι θες και αλλάζεις εκατό γνώμες..Μα αυτό είναι παιδί.έφηβος..Να θέλει να γνωρίσει και να δοκιμάσει πράγματα μέχρι να δει πραγματικά τι του αρέσει,τι το εκφράζει.
Μην είστε υπερβολική και μην ξεχνάτε ότι το παιδί είναι δικό σας,ναι,αλλά δεν είναι κτήμα σας,να πείτε σήμερα θα το ποτίσω,σήμερα θα φυτέψω πατάτες και αύριο ντομάτες.Δεν είναι αγάπη να θέλετε να δείτε στο παιδί σας τον εαυτό σας.Αν είναι έτσι γιατί δεν φτιάξατε έναν κλώνο.Να σκέφτεται και μιλάει όπως εσάς.Να κάνει ότι κάνετε εσείς.? Μην το παίζετε γονείς ενώ κατά βάθος είστε σίδερα φυλακής.Γιατί η ελευθερία σημαίνει ότι το άτομο δρα κατά βούληση.Όχι κατ εξαναγκασμό.

Σεβασμός και παιδί.

Ο σεβασμός δεν πάει με την ηλικία ούτε με το φύλλο.Όταν ένα ζευγάρι πάρει την ευθύνη για δημιουργία οικογένειας,πρέπει να έχουν την απαραίτητη επιμονή,υπομονή και αγάπη για να μάθουν στο παιδί τους τον σεβασμό.Αλλά κατά πόσο αυτό είναι εφικτό? Δεν λέμε φυσικά ότι είναι κάτι εύκολο ή κάτι γρήγορο αλλά αντιθέτως είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη διαδικασία.Και οι γονείς πρέπει να είναι πάντα σε εντιμότητα και ετοιμόλογοι για να απαντάνε στα αμέτρητα,Γιατί του παιδιού τους.Με ψυχραιμία πάντα.Αλλά κάπου εδώ πρέπει να πούμε ότι στο ''Γιατί'' δεν απαντάμε ποτέ ''Έτσι'', το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργούμε ακόμα πιο πολλές απορίες και άθελα μας αναίσθητους ενήλικες.
Έρχονται στο μυαλό μου δυστυχώς αμέτρητες στιγμές από παιδιά με τρομερή έλλειψη σεβασμού και δυστυχώς σε δημόσιους χώρους άλλα και σε σπίτια.

Πώς φαίνεται όταν ένα παιδί δεν έχει μάθει τον σεβασμό.
1.Παίρνει πράγματα χωρίς να ρωτάει.Ούτε γονείς και ακόμα χειρότερα ούτε συγγενείς οι φίλους της οικογένειας.Αγαπητοί γονείς  κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να το δεχτεί.
2.Όταν του δίνουν κάτι για λίγο,δεν το δίνει ποτέ πίσω.
3.Δεν έχει μάθει να ζητάει αλλά απαιτεί και κάνει σκηνές σε δημόσιους χώρους,με κλάματα,φωνές,τσιρίδες.Π.χ στους γνωστούς διαδρόμους με τα παιχνίδια και τα γλυκά των Σούπερ μάρκετ.
4.Ανοίγει τσάντες και σακούλες με ψώνια από ξένους.
5.Δεν γνωρίζει τις ώρες κοινής ησυχίας.

Τι πρέπει να κάνω για να μάθω στο παιδί μου τον σεβασμό?
1.Του επαναλαμβάνεις συνέχεια ότι πάντα ρωτάμε πριν πάρουμε κάτι.Και πρέπει να τονίσουμε ότι και ας έχουμε ρωτήσει μια φορά δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ξανά ρωτήσουμε.
2.Μαθαίνουμε στο παιδί μας να επιστρέφει από μόνο του ότι του έδωσαν.Π.χ ένα κινητό για να παίξει.
3.Μαθαίνουμε στο παιδί μας,πως ότι θέλει, να το ζητάει ευγενικά και χωρίς φωνές.Μαμά μπορείς να μου πάρεις αυτή την σοκολάτα.?
4.Μαθαίνουμε στο παιδί μας ότι δεν πειράζουμε τα πράγματα των ξένων.
5.Μαθαίνουμε στο παιδί μας τις ώρες κοινής ησυχίας.
6.Μαθαίνουμε στο παιδί μας την αρχή του μοιράζομαι.
7.Μαθαίνουμε στο παιδί μας σημασία του σεβασμού.
8.Μαθαίνουμε στο παιδί μας και το όχι.Όχι μόνο το ναί.

Πώς θα τα πετύχω όλα αυτά?
Μα φυσικά με την επανάληψη.Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως.
Αλλά γονείς,δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι όλα τα παιδιά περνάνε από το στάδιο της μίμησης-ταύτισης.
Οπότε ότι του λέτε πρέπει να το τηρείτε και εσείς οι ίδιοι.Αλλιώς του προκαλείτε σύγχηση και τελικά έχετε λάθος αποτελέσματα.

Προσοχή λοιπόν.Και όλα να γίνονται ήρεμα με συζήτηση,παραδείγματα και φυσικά επανάληψη.

Η δουλειά της καθαρίστριας

Από που να αρχίσω.
Αρχικά η δουλειά τις καθαρίστριας δεν είναι ντροπή.Πρέπει να είναι ισάξια με την δουλειά του δασκάλου.Και όχι μην ακούσω ( ΤΙ ΛΕΣ?).
Μπορεί ο δάσκαλος να έχει μόρφωση και γνώσεις αλλά και η καθαρίστρια μπορεί να έχει χίλια πτυχία αλλά να την ανάγκασε η ζωή να κάνει αυτή την δουλειά.
Αλλά θέλει κότσια..γιατί μερικοί και μερικές ντρέπονται και να το ξεστομίσουν.
Τώρα ας πάω στα πιο βαριά
Ντροπή είναι να είσαι ολόκληρη γυναίκα και να μην ξέρεις τους βασικούς κανόνες υγιεινής.Το πώς πρέπει να τυλίγεις την σερβιέτα.Και όχι να την κολλάς στον τοίχο.
( Και όμως υπάρχουν γυναίκες που σε Δημόσιους χώρους, αντί να τυλίγουν και να πετάνε την σερβιέτα στον κάδο,την κολλάνε στον τοίχο.)
Τι να πω μάλλον αυτό τους βολεύει.!
Ντροπή είναι να μην πατάς καζανάκι
Ντροπή είναι να μην μαζέψεις ούτε το μπουκαλάκι με το νερό.
Ντροπή είναι να παίρνεις τον σωλήνα με τις μπαταρίες ανακύκλωσης και να τις ρίχνεις μέσα στην τουαλέτα.
Ντροπή είναι να καταστρέφεται,πόρτες,χερούλια και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Και να θυμάστε ότι καταστρέφεται εσείς το πληρώνεται.!!
Στο σπίτι σας έτσι κάνετε.?
Είστε τόσο ταλιμπάν?
Έτσι σας έμαθαν?
Ολόκληρες γυναίκες δεν ντρέπεστε να τα κάνετε αυτά?
Εσείς οι γονείς,δεν μπορείτε να μάθετε τρόπους στα παιδιά σας?
Και φυσικά οι καθαρίστριες δεν παίρνουν τα λεφτά που θα έπρεπε να παίρνουν.
Οι καθαρίστριες δεν είναι ούτε "κορόιδα"
Ούτε τσιράκι,ούτε τίποτα.
Και δεν είναι αναγκασμένες να αντικρίζουν αυτή την βρώμα.!
Μην μου πείτε είναι "επιλογή τους να κάνουν αυτή την δουλειά και ότι αυτά τα συναντάς παντού."
Αυτά γίνονται επειδή δεν υπάρχει σεβασμός για τον κόπο και τον ιδρώτα του άλλου.

Της Μαρίας Λαζαράκη

Το αφεντικό της χρονίας

Όσο περνάνε τα χρόνια και όσο η οικονομική κρίση έχει φωλιάσει για τα καλά στην χώρα μας και οι δουλειές πάνε από το κακό στο χειρότερο,με ραγδαίους ρυθμούς και η ανεργία χτυπάει κόκκινο,έχουν αρχίσει να φυτρώνουν"αφεντικά-εκμεταλλευτές",παντού και διαφόρων ειδών.
Ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και δεν ξέρεις πιο "τρώγεται και πιο είναι δηλητηριώδης".
Ο τίτλος Αφεντικό φυσικά είναι και για τα δύο φύλα.Άνδρες-γυναίκες κατακτούν με πολύ μεγάλη άνεση αυτό τον τίτλο.
Ας αναφέρουμε τα διάφορα είδη "αφεντικών-εκμεταλλευτών"
Αρχικά έχουμε τον γνωστό..
Παραμυθά : Ο παραμυθάς είναι αυτό το είδος του αφεντικού που σου τάζει την Άρτα και τα Γιάννενα.Ένσημα,ασφάλεια,πλήρες ωράριο,τέλειο εργασιακό περιβάλλον,άδειες και φυσικά ότι θα είσαι μόνο για το πόστο που έχετε συμφωνήσει εξ αρχής. ( Ελάτε παραδεχτείτε το,πως είναι ένα απατηλό όνειρο για όλους μας ) και όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνεις ότι όχι μόνο δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά,αλλά κάνεις ακριβώς τα αντίθετα.Αυτοί οι τύποι κρύβουν μέσα τους έναν Ευγένιο Τριβιζά ή έναν Αλέξη Τσίπρα.
Το επόμενο είδος είναι ο πέφτουλας.( Αυτό πάει πιο πολύ στο γυναικείο φύλο)
Ο πέφτουλας δεν έχει ηλικία δεν κοιτάει εμφάνιση,μπορεί να έχουν από πολυεθνική εταιρία μέχρι και ένα περίπτερο.Ανεξάρτητα από το τι εταιρία έχουν, το μυαλό τους "δουλεύει" το ίδιο και ενεργούν φυσικά με τον ίδιο τρόπο.Με αργά και σταθερά βήματα.
Επίσης έχουμε τον ειλικρινή. Σου λέει μπαμ και κάτω δεν έχεις ένσημα τα λεφτά 15 ευρώ και αν σου αρέσει.!
Ο μη τον είδατε μη τον απαντήσατε ή εκμεταλλευτής ή ο εξαφανιζόλ
Αυτό το είδος αφεντικού είναι που σε παίρνει μια..δύο...εβδομάδες..ή και παραπάνω ή και λιγότερο ανάλογα τα κέφια..του βγάζεις δουλειά,σε ειδοποιεί από μόνο του πότε δουλεύεις,και όταν περάσουν οι μέρες και τότε θυμηθεί ότι δεν του κάνεις...δεν σε παίρνει τηλέφωνο..δεν απαντάει στα μηνύματα σου και φυσικά δεν σου έχει δώσει ούτε ένα ευρώ για τον καιρό που δούλεψες στο μαγαζί του,επειδή έχει την γνωστή καραμέλα στο στόμα του "Σε είχα Δοκιμαστικά".
Ακόμα έχουμε τον Σε πατάω στην ανάγκη..
Τα λόγια σε αυτή την περίπτωση είναι περιττά.Εδώ μιλάμε απλά για μεροκάματο..ξεφτίλας.
Ο "Κόψε τον λαιμό σου"
Το γνωστό αφεντικό τις τελευταίας στιγμής..
Σε παίρνει τηλέφωνο στα άγρια χαράματα και σου λέει πως αύριο δουλεύεις..
Ή και την ίδια μέρα.."Μπορείς να είσαι εδώ σε μισή ώρα???

Δυστυχώς υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας.
Φταίμε και εμείς,οι εργαζόμενοι που τους
ανεχόμαστε.
Αλλά κακά τα ψέματα,και Προ Κρίσης υπήρχαν
απλά τώρα πήραν αέρα.